9/20/2015

Witajcie.

Na wstępie chcę Wam podziękować za ciepłe słowa otuchy i wsparcia. Czas upływa....ale nie leczy on ran o nie....wciąż jest ciężko, czasami bardziej, czasami mniej. Głowa pełna myśli i jakoś nie mogę sobie tego wszystkiego poukładać....DLACZEGO TAK SIĘ MUSIAŁO STAĆ???
Kompletnie straciłam chęci do robótek. Robiłam ostatnio porządki w moich szpargałach i wcale mnie nie rusza...nic a nic.
Co innego zaczęło być ważne. Celebrowanie każdego dnia, spędzanie więcej czasu z dziećmi i mężem, dbanie o siebie i swoje zdrowie.

Eryk zaczął naukę w pierwszej klasie, a jeszcze nie tak dawno dzieliłam się z Wami Jego narodzinami.
Starszy syn jest w drugiej klasie technikum i jest z Niego całkiem fajny przystojniak ;)

Cieszę się że pomimo braku wpisów na blogu zaglądacie na niego. Mam nadzieję że jakoś się ogarnę i wrócę.

3 komentarze:

  1. Potrzeba czasu. Jak śpiewa Stare Dobre Małżeństwo

    "Przysięgam wam, że płynie czas!
    Że zabija rany - przysięgam wam!

    Tylko dajcie mu czas
    Dajcie czasowi czas"

    OdpowiedzUsuń
  2. Agnieszko, pamiętam jak 5 lat temu mówiłam to samo, nawet 4 i 3 lata temu. Teraz gdy minęło więcej lat od śmierci taty mogę powiedzieć, że jednak leczy rany, ale i bardzo zmienia priorytety. Dokładnie jak napisałaś, co innego jest teraz ważne
    Głowa do góry, będzie dobrze ... ale musi upłynąć duuuuużo czasu
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każde słowo...